Co mě tak napadá k dnešnímu dni..mým aktuálním stavům a pocitům.. je tato básnička
Kupředu jdeme, je-li vhodná chvíle,
vhodná-li chvíle, jdeme zase zpět.
Při kterémkoli tak nás vidím díle:
ne dobří, zlí ne. Něco uprostřed.
vhodná-li chvíle, jdeme zase zpět.
Při kterémkoli tak nás vidím díle:
ne dobří, zlí ne. Něco uprostřed.
Vábeni věčně vším, co pro nás cizí,
jdem šumařiti v chladný pro nás svět.
Na půli cesty tato náhle mizí.
Ne sví, ne cizí. Něco uprostřed.
Zvedneme ruku. Potom zase klesne.
Dnes oheň v nás. A zítra zase led.
Hrozí se dnes, a zítra sotva hlesne.
Ne živí, mrtví ne. Tak něco uprostřed.
a tento citát..
Žádný člověk není ostrov sám pro sebe; každý je kus nějakého kontinentu, část nějaké pevniny; jestliže moře spláchne hroudu, je Evropa menší, jako by to byl nějaký mys, jako by to byl statek tvých přátel nebo tvůj: smrtí každého člověka je mne méně, neboť jsem část lidstva. A proto se nikdy neptej, komu zvoní hrana. Tobě zvoní.
oba úryvky tu už někde na blogu jsou, ale čím víckrát si je čtu, čím víc si je připomínám, tím v nich nacházím nové a jiné rozměry.. zjišťuju, že mi pasují do jednotlivých skutečností, s kterými se sem tam setkávám..