Minulý čtvrtek jsme byli v divadle Semafor na představení Nižní Novgorod. Moc jsme si to užili. Doteď v sobě cítím takový dozvuk. Obdivuji Molavcovou a Suchého, že v tolika letech dokáží tak úžasně křepčit na jevišti. Fakt před nima smekám! Ostatní zpěvácí v Semaforu jsou taky úžasní, je vidět, že si Suchý umí vybírat do svého týmu dobré a talentované lidi. Ale prostě bez Suchého a Molavcové to nemá tu pravou štávu! Chodím na jejich představení už od dítěte. Říkám si teď, že musím využít toho, že ještě oba dva hrají. Musím shlédnout ještě i jejich další hry. Pár jich zbývá, co jsme neviděli. Nikdo neví, co může přijít a jak dlouho ještě budou schopní hrát. Divadlo tentokrát nebylo plné, asi kvůli současné situaci a předsudkům. Nám se představení však velmi líbilo. Bylo apolitické, přesto v nich zazněla spousta vtipů a člověk se bavil od začátku do konce. Velmi mě zaujal citát, který uvedli na konci:
Válka se k nám zvolna plíží, je nám z toho do breku, však hudba hudbě neublíží, to jen člověk člověku.
Myslím, že tento citát složil Jiří Suchý, protože jsem ho nikde jinde nenašla. A naprosto s ním souhlasím! Člověk by v umění neměl mít žádné předsudky. I když se někdo narodil v zemi, jejíž činy se nám nelíbí, neměli bychom ho zatracovat, pokud tvoří něco zajímavého, nového, pokud má nadání a vlohy.